Zoals gebruikelijk was ik ruim op tijd aanwezig in het stadhuis om het bruidspaar met gezelschap welkom te heten. Ik zag dat er al behoorlijk wat gasten aanwezig waren. Het bruidspaar echter liet even op zich wachten. Wat heet even...
Ruim 10 minuten na het afgesproken tijdstip kwam het bruidspaar dan eindelijk voorgereden. De bruid had zich verslapen en tja, dan duurt het even voordat de feestkleding is aangetrokken! Gelukkig bleef het bruidspaar er relax onder.
Afijn, je denkt dan dat in ieder geval de gasten al plaats hebben genomen in de trouwzaal in afwachting van het bruidspaar. Niet dus. De toilet moest nog worden bezocht, de kinderwagens geparkeerd en ach er werd nog flink van stoel gewisseld.
Twintig minuten verder, eindelijk was het zo ver. Het jonge stel liep stralend op hun muziek de trouwzaal in. De ceremonie kon beginnen. Niet dus. De moeder van de bruidegom zou voor de ringen zorgen en helaas die lagen nog thuis op het kastje in de gang.
“Strak handelen”denk ik dan. Ik vroeg of iemand anders de ringen kon gaan halen zodat moeders bij de ceremonie kon blijven. Een aardig neef regelde het halen van de ringen en kwam net voor het ja-woord weer binnen in de trouwzaal. Heel strak gepland dus!